Een halve minuut… Meer was er niet nodig om mij op mijn gemak te voelen bij Ludovic Vanoverberg. “Formeel of informeel?” Het ijs was meteen gebroken. Vintage Ludovic: spontaan, recht voor de raap en makkelijk in de omgang. Zo heb ik het het liefst. Mijn gesprekspartner praat honderduit over wat hem drijft om dag in, dag uit plaats te nemen achter het stuur en over de dagdagelijkse realiteit van een speciaal beroep. De negenendertigjarige Ludovic Vanoverberg is reeds 17 jaar vrachtwagenchauffeur, waarvan zo’n tien jaar voor eigen rekening. De man is realistisch en weet waar hij mee bezig is. Zijn leven liep nochtans niet altijd van een leien dakje. “Op vijftienjarige leeftijd heb ik het ouderlijk huis verlaten. Ik heb heel lang in de horeca gewerkt: cafés, nachtclubs, dancings, … Daar liep ik de schoonzoon van een transporteur tegen het lijf die me vroeg of het misschien niet eens tijd was om iets anders te doen. Ik was meteen verkocht. Enkele dagen later heb ik me ingeschreven bij FOREM om mijn rijbewijs als vrachtwagenchauffeur te halen.”

Meer zekerheden als zelfstandige

Van zodra hij zijn rijbewijs op zak had, werkte Ludovic voor verschillende bazen. Twee jaar reed hij rond met chemische producten en daarna vijf jaar met containers. Later volgde hij een cursus vakbekwaamheid. Onder meer omdat hij als zelfstandige aan de slag wou gaan. “In België heb je als zelfstandige meer mogelijkheden dan als werknemer. We leven in een land waar mensen die willen werken meer aan de bak komen. Zo denk ik er toch over. Ik vroeg aan mijn vrouw of ze ermee akkoord ging dat ik een vrachtwagen zou kopen. Ze vertelde me dat mijn ik mijn ding moest doen en op dat moment ben ik erin gerold. Ik ben nu al tien jaar bezig en het leven als zelfstandige bevalt me best. Ik heb een vriend die vijf vrachtwagens heeft en zijn vader heeft er vijftien. Ze vullen elkaar aan en hebben een efficiënte manier van werken uitgedokterd. Ik heb echter ook mensen gekend die hun wagenpark geleidelijk aan hebben uitgebouwd maar uiteindelijk alles in rook zagen opgaan. De vorige generatie kon zich dat permitteren, maar gelet op de huidige conjunctuur en de huidige mentaliteit lijkt het mij riskant om ten koste van alles te willen uitbreiden. Ik ben liever zeker van 50 euro dan in onzekerheid te moeten leven over misschien 100 euro…”

Vooral rendabel zijn

Zijn bvba, Transluben, is gevestigd in Hérinnes (Pecq). Ludo is gespecialiseerd in het transport van zeecontainers via de terminal van Avelgem, de haven van Antwerpen, de haven van Rotterdam en geheel Noord-Frankrijk. Op zijn DAF XF 460 pk met Euro 6-motor is er geen spoor te bekennen van gechromeerde uitlaten, koeienvangers, claxons in inox of de klassieke kakafonie aan spoilers. Hij is niet meteen een fan van een gepimpte vrachtwagen. “De enige aanpassing die ik liet uitvoeren was een set verstralers. En dan heb ik er nog niet eens zelf om gevraagd (lacht). Mijn concessiehouder, TH Trucks in Doornik, verzekerde mij dat het mijn truck nog mooier zou maken! Het enige wat mij interesseert is rendabiliteit. Hierbij heb ik het onder meer over een betrouwbaar voertuig in combinatie met een goede verstandhouding met mijn dealer, waardoor eventuele problemen snel kunnen opgelost worden. Ik kan er niet bij dat sommige mensen bereid zijn om 120.000 euro te spenderen aan hun voertuig. Of je nu met een Porsche of met een 2PK’tje rijdt… in de file staan we allemaal. Die gepimpte voertuigen kunnen mij absoluut niet bekoren omdat ze onze sector in een negatief daglicht plaatsen. Wie bijvoorbeeld naar beelden kijkt van een vrachtwagenbetoging met niets dan flashy vrachtwagens, kan zich wellicht moeilijk inbeelden dat het niet zo goed gaat in de sector…”

Vrolijke Ludo

Ludo ondervindt dagelijks dat de sector in slechte papieren zit. In eerste instantie zijn er de financiële lasten die zwaar kunnen doorwegen, zeker als men lang moet wachten op de betaling door de klanten. Dit probleem zal alleen maar verergeren. “Dankzij de OBU in ons voertuig zijn we nog meer de melkkoe van de overheid geworden. Bovendien worden we regelmatig gecontroleerd, zowel in België als in Frankrijk. Dat vind ik lastig. We worden beschouwd als het zwarte beest van het verkeer. Als je vijftien minuten te lang rijdt om in je eigen bed te kunnen slapen, loop je zonder pardon tegen een boete aan van 150 euro. De verstandhouding met de gewone automobilisten is ook al niet ideaal. Dat voel je vooral in de steden. Mensen die naar de winkel gaan, zijn er zich niet van bewust dat die winkels bevoorraad worden door vrachtwagens. Bovendien zijn we blijkbaar ook de oorzaak van alles wat fout loopt, zoals de luchtvervuiling. Ten opzichte van ons gewicht, vervuilen we nochtans minder dan de meeste personenwagens! We maken gebruik van AdBlue, maar iedereen lijkt dit te vergeten. De media heeft het nooit over de inspanningen die we leveren om bij te dragen aan een beter milieu. Mocht men die inspanningen naar waarde schatten en er ook op die manier over communiceren, zou dit een positieve impact hebben op ons imago en ons beroep.” We mogen echter vooral niet denken dat Ludovic een zwartkijker is. Door zijn vrienden worden hij vaak ‘Vrolijke Ludo’ genoemd omdat hij zo positief en optimistisch van nature is. “Ik wou absoluut zelfstandig zijn. Ik heb hier bewust voor gekozen en mocht ik moeten herbeginnen, zou ik het waarschijnlijk opnieuw doen. Ik doe mijn werk gewoon graag!”

De juffrouw van mijn zoon? Die ken ik niet!

“Ik kom elke dag naar huis. Ik ben er mij van bewust dat dit niet gebruikelijk is in mijn beroep. De werkuren zijn echter niet zo evident. Ik heb een zoon van tien jaar. Ik kom dikwijls pas thuis na 8 uur ’s avonds en dan ligt hij al in bed. ’s Morgens zie ik hem ook niet omdat ik rond drie uur vertrek. Ik ken zijn juffrouw zelfs niet. We hebben elkaar nog nooit gezien… Het beroep van vrachtwagenchauffeur gaat niet onmiddellijk samen met een sociaal leven. Als mijn vrouw en ik afspreken met vrienden de vrijdagavond, is het perfect mogelijk dat we dit moeten afzeggen omdat er bijvoorbeeld een container geblokkeerd wordt door de douane in Antwerpen. Dat is me al zo vaak overkomen dat ik gewoon niets meer afspreek. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik een fantastische vrouw heb, die begrijpt dat het niet altijd even gemakkelijk is. Met haar werk als bediende en de hiermee gepaard gaande vaste uren, slaagt ze erin om een bepaald evenwicht te vinden in ons gezinsleven. Bovendien helpt ze me ook met de talrijke administratieve taken die eigen zijn aan mijn activiteit.” Het is dus niet meteen het meest gemakkelijke beroep, maar je hoort Ludovic Vanoverberg niet klagen. Voor niets gaat de zon op: dat is zijn motto. Als hij binnen enkele jaren zal terugkijken op zijn carrière, dan zal dit met trots zijn. Spijt zal hij nooit hebben, wat er ook gebeurt.