De geschiedenis van Transports Dumenil bestaat uit al die kleine en grote momenten die het leven van kleine bedrijven kleuren, met hun ups en downs. Behalve dat het persoonlijke verhaal van Alain Dumenil allesbehalve gewoon is. Hij heeft immers moeten vechten om te mogen blijven rijden, na de amputatie van zijn beide benen.
Op 62-jarige leeftijd en nadat hij heel wat obstakels heeft overwonnen, vond Alain Dumenil iemand om zijn kleine transportbedrijf over te nemen en kan hij uitkijken naar een rustiger leven. Maar hoewel hij met ietwat heimwee terugkijkt op het “wegvervoer van vroeger”, heeft Alain nergens spijt van.
In de vrachtwagen geboren
“Ik ben echt in een vrachtwagen geboren”, vertelt Alain Dumenil, “Mijn vader Joseph richtte in 1957 een bedrijf op voor de distributie van farmaceutische producten. Hij haalde de producten op bij groothandelaars of laboratoria, vaak in de omgeving van Brussel, sorteerde ze vervolgens, laadde ze opnieuw in en leverde ze af bij apotheken tussen Namen en Doornik. Hij startte met een auto, later kocht hij zijn eerste vrachtwagen en toen het bedrijf begon te groeien, kocht hij een tweede vrachtwagen.”
In 1967 krijgt een andere kleine transporteur in de regio een dodelijk ongeval. Joseph Dumenil beslist de nieuwe oplegger van zijn collega over te nemen. “Mijn vader haalde zijn beroepskwalificatie voor nationaal vervoer en ging rijden voor l’Usine à Tubes in Jemappes. Het was regelmatig werk dat goed betaalde. Zijn bedrijf begon vervolgens voor Glaverbel te rijden en ontwikkelde zich verder tot het in 1978 acht trekkers en twee koerierwagens telde”, vervolgt Alain Dumenil, die in 1980 als chauffeur bij het familiebedrijf kwam.
Alain Dumenil rijdt voornamelijk naar Italië met ladingen glasplaten die door Glaverbel in Moustier-sur-Sambre worden geproduceerd (dit was vóór de komst van de eerste binnenladers), maar op weg naar Italië doet zich in 1982 een noodlottige gebeurtenis voor: in Sommesous, op de N77, veroorzaakt een andere verstrooide bestuurder een frontale botsing met zijn vrachtwagen.
“Ze moesten mijn beide benen amputeren en ik heb een jaar in het ziekenhuis gelegen. Maar wat doe je daarna? Ik heb mijn studie afgemaakt, maar in 1984 stierf mijn vader. Waarop ik besliste het bedrijf over te nemen en mijn beroepscertificaat te behalen. In die tijd waren er wachttijden van zes maanden en hadden we nog maar twee vrachtwagens in het bedrijf! Ik wou alles opnieuw opbouwen en werd al snel succesvol, maar ik zag het waarschijnlijk te groot. Op een bepaald ogenblik had ik 28 trucks, maar het ging mijn petje te boven!”
Het bedrijf groeide te snel. Alain Dumenil begon weer van voor af aan, maar langzamer deze keer. “Ik had van mijn fouten geleerd. Om alles onder controle te houden, hield ik het bij acht vrachtwagens, vooral omdat ik zelf wilde blijven rijden”, legt hij uit. Alain Dumenil heeft immers ook gevochten ook om zelf weer achter het stuur te kruipen.
Zoals een feniks…
In 1985 slaagde hij erin zijn rijbewijs terug te krijgen: “Ze gaven me niet meteen mijn CE-rijbewijs terug, maar wel een BF-rijbewijs. Toen verklaarde mijn dokter me geschikt om een aangepaste vrachtwagen te besturen en aangezien het ministerie niets zei, ging ik naar de gemeente waar ze me mijn CE-rijbewijs teruggaven.” Ondertussen slaagde Alain Dumenil erin een vrachtwagen te laten bouwen, afgestemd op zijn handicap: een Volvo met Geartronic-automaat en een bedieningssysteem voor het gaspedaal en de remmen dat uiteindelijk werd goedgekeurd door het rijgeschiktheidscentrum CARA.
Gedurende meer dan 25 jaar runt Alain Dumenil zijn bedrijf en blijft hij rijden. Elke dag hijst hij zich met armkracht in zijn cabine en rijdt hij voornamelijk tussen België en de regio rond Lyon. Af en toe zit daar ook een grappig moment tussen, zoals die keer dat hij kwam vast te zitten bij een automatische tolpoort: “Ik kreeg mijn deur niet open! Ik moest iemand bellen om me te helpen, maar niemand wilde komen. Je had het gezicht van de bediende moeten zien toen hij besefte dat ik geen benen had…”, lacht Alain Dumenil, die zich ook de goede tijden herinnert die hij met andere Belgische chauffeurs beleefde in de wegrestaurants onderweg naar de Aostavallei.
Het verhaal is nog niet ten einde…
Vandaag heeft Alain Dumenil zijn activiteiten fel teruggeschroefd. Hij rijdt al tien jaar niet meer zelf (“Het werd te moeilijk om in de cabine te klimmen”) en heeft alleen zijn beste klanten en chauffeurs behouden. “Zes jaar geleden had ik nog zes vrachtwagens, maar alles is erg ingewikkeld geworden. De controles zijn echt extreem geworden, het wordt steeds moeilijker om goede chauffeurs te vinden en Covid heeft ons zeker parten gespeeld. Vandaag rij ik nog maar met twee vrachtwagens voor Ziegler, waarvan er één 24 uur per dag goederen ophaalt en levert en de andere bij hen in Rekkem gestationeerd is.”
Het voortbestaan van het bedrijf is echter verzekerd. Alain Dumenil heeft in Stéphane Poivre een overnemer gevonden die gepassioneerd is door vervoer en die hij nog enige tijd zal begeleiden. De geschiedenis van Transports Dumenil is te rijk om zomaar verloren te laten gaan…
Alain Dumenil, die zijn aandacht nu volledig aan zijn gezin en zijn negenjarige zoon wijdt, heeft nergens spijt van: “Ik ben trots op wat ik met mijn leven heb gedaan en omdat ik van mijn fouten heb geleerd. Soms had ik het geluk om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn, en ik wist daar goed gebruik van te maken…” Als je zijn verhaal kent, houdt deze laatste zin één grote levensles in.
