De transportsector blijft in grote mate een mannenwereld. Het percentage vrouwelijke werknemers in het transport stagneert al twee decennia rond de 7 procent. Bij de bedienden daalde het zelfs van 44,5% naar 41,7%. Transportmedia vroeg enkele dames uit de verschillende geledingen van de sector hoe zij hun plaats opeisen in deze mannenwereld.

Vooraf dient te worden opgemerkt dat de situatie in de verschillende geledingen van de transportsector telkens andere nuances vertoont. Uiteraard, er is nog wat werk aan de voorwaarden op het terrein (balans werk-privé, fysieke belasting, ondersteuning, …), maar het stemt hoopvol dat er intussen flinke kanttekeningen mogen worden geplaatst bij het sfeertje van ‘mannen onder elkaar’ dat het beroep jarenlang kenschetste. De dames die we hier aan het woord laten, of ze nu chauffeur zijn, een ondersteunende functie uitoefenden of een bedrijf leiden, tonen dat er ruimte is voor pure ‘woman power’ in de transportsector.

Lady Trucker Bianca Vermeeren: “Vooral vrouwen vragen naar mijn job”

Bianca Vermeeren komt u misschien bekend voor. Ze was finaliste bij de recentste editie van ‘Love2Truck’ en kwam bovendien in beeld in het VTM-programma ‘Lady Truckers.’ En dat allemaal op vrij korte tijd, want Bianca zit nog niet heel lang in de cabine. Een vrachtwagen besturen was dan wel een gekoesterde kinderdroom, pas in 2020, na jaren als verkoopster op de markt, waagde ze de sprong naar het beroep van chauffeur. Vandaag is ze een van de zeldzame ‘lady truckers’ op onze wegen. “Ik hou van het gevoel van vrijheid onderweg en van de schoonheid van zo’n wagen.”
Bianca rijdt vooral in België en de buurlanden, soms Denemarken. De weekends zijn voor haar vier kinderen en haar echtgenoot. “Ik ben vaak van huis, maar toch valt deze job goed te combineren met een gezin. De kinderen trekken hun plan en mijn man is zelfstandige, dus plannen is iets gemakkelijker. Doorheen de week is er van een sociaal leven natuurlijk weinig sprake. Ik breng één à twee nachten in de cabine door. Maar als je iets echt wilt, lukt alles.”
Bianca nam deel aan Lady Truckers en Love2Truck om te bewijzen dat vrouwen in de transportsector het minstens even goed kunnen doen als mannen. “Ik wou ook de job zelf op een positieve manier in de kijker zetten”, klinkt het.
Onderweg wordt Bianca naar eigen zeggen zelden aangesproken op haar gender. “Soms krijg je een verbaasde blik, maar dat valt mee.” Vooral haar truck is een statement, dat merk je aan de roze nummerbordjes en de ‘Lady Trucker’-logo’s en het insigne ‘Woman’ in de cabine. “Ik sta er ook op de truck helemaal comfortabel en netjes te houden. Ik breng er tenslotte het grootste deel van de week in door.”
Het zijn vooral vrouwen die Bianca op haar beroepskeuze aanspreken. “Ik krijg veel vragen over het beroep van vrouwen. Als je het wil doen, ga er dan zeker voor. Toen ik begon als eerste vrouwelijke chauffeur bij mijn werkgever, was ik bang voor de vooroordelen. Maar de collega’s hebben me super opgevangen.”

Sandra Van den Berg, CEO Sany Group: “Ik zie nog steeds weinig vrouwen in dit beroep”

Sandra Van den Berg en haar echtgenoot richtten eind jaren ’80 hun eigen containertransportbedrijf op: Sanytrans. Doorheen de jaren groeide het bedrijf uit tot de Sany Group, met activiteiten in expeditie (Exsan) en warehousing (Sanylogistics). Het bedrijf telt vandaag 150 eigen trekkers en 400 chassis. Van bij het begin ontfermt Sandra zich over de zakelijke uitbouw van de zaak. Zeker in die pioniersjaren was dat geen evidentie. “Ik kwam uit de schoonheidssector een echte mannenwereld binnen. In de jaren voor de oprichting van ons eigen bedrijf had ik al drie vrachtwagens beheerd, wat nog te combineren viel met mijn eigen zaak. Helaas kregen we te maken met een zware privé-tegenslag: het overlijden van ons vierde kindje aan wiegendood. Ik zat diep in de put. Mijn man stelde me voor om mijn kapperszaak van de hand te doen en me voltijds op de transportplanning te concentreren. Zo zou ik meer bij de kinderen kunnen zijn en tegelijkertijd het transportbedrijf doen groeien. Ik wou ook echt groeien, ik wou meer te doen hebben dan het opvolgen van die drie vrachtwagens. Ik ben dan in de haven prospectie gaan doen. Toendertijd moet ik echt zowat de enige vrouw geweest zijn die op dat terrein actief was én ik verzorgde, als schoonheidsspecialiste, mijn uiiterlijk, waardoor ik opviel. Dat was in ons voordeel, werk aantrekken was niet moeilijk. Al moet ik toegeven dat ik in die spannende begindagen wel eens huilend heb wakker gelegen. Maar we hebben het gehaald.”
“De haven is niet meer het pure mannenbastion van toen, maar nog steeds zie ik weinig vrouwen in gelijkaardige bestuurlijke functies. Als ze er zijn, zou ik ze graag ontmoeten.”
Sandra gaat prat op haar vrouwelijke ‘touch’ in het runnen van haar bedrijf. “Ik ben in zaken altijd op mijn buikgevoel afgegaan. Die intuïtie is erg belangrijk wanneer je bedrijf groeit en je taken moet gaan delegeren: je moet je omringen door de juiste mensen en dan speelt intuïtie een grote rol. Mijn oudste dochter gaat over het aanwervingsbeleid, maar bij het derde gesprek met de kandidaat probeer ik aanwezig te zijn. Ik maak er ook een punt van dat medewerkers mij kunnen bereiken. Elk van de 150 medewerkers krijgt een persoonlijk berichtje van mij bij zijn verjaardag. Bij het leiden van een bedrijf komen emoties kijken. Kleine attenties maken echt een verschil.”
De combinatie van een groeiend bedrijf en een groot gezin was niet evident, beseft Sandra terugblikkend. “Ik heb te weinig tijd gehad voor mijn kinderen. Ik heb daar geen spijt van, want het ging niet anders, maar ik zou mijn kinderen aanraden het anders te doen. Intussen zien mijn dagen er wat minder hectisch uit en is er tijd voor een beetje me-time. Een vriendin is inmiddels mijn schoonheidsspecialiste en ik ben begonnen met helikopterlessen, een kinderdroom.”

Julie Dierckx, transportcoördinator Distrilog: “Mannelijk imago sector schrok me niet af”

Julie Dierckx is handelsingenieur en werkt bij Distrilog. Als projectcoördinator transportsystemen staat ze in voor de constante verbetering van de logistieke processen. Haar keuze voor de logistieke sector was welbewust. “Transport en logistiek zijn erg brede werkvelden. Het mannelijke imago van de sector schrok me niet af. Ik ben opgegroeid tussen mijn broers, en ook in de jeugdbeweging zaten veel jongens. Op de werkvloer moet je je wel bewijzen, laten zien dat je weet waar je het over hebt. Dat heeft niet per se iets met je vrouw-zijn te maken. Ook leeftijd – ik ben 25 – wordt soms tegen je gebruikt. Samenwerken met mannen heeft trouwens ook voordelen: ze zijn zeer direct in communicatie, waardoor de zaken vooruitgaan.”
In de coördinerende functies van de transport- en logistieke sector is er sprake van een zekere genderbalans. In haar dagelijkse werk ziet Julie de man-vrouwverhouding niet als een issue. “Bij de chauffeurs is nog zo’n 95% man, in de ondersteunende functies zie je steeds meer vrouwen. Ik heb niet het gevoel dat ik ‘one of the boys’ moet zijn. Misschien is dat eerder bij de chauffeurs het geval.”