Chauffeurs uit het voormalige Oostblok worden niet altijd als graag geziene gasten beschouwd. Maar met zijn hoofdrol in de documentaire A Parked Life verovert Petar Doychev harten in binnen- en buitenland.
“Al in Duitsland,” stuurt Petar Doychev ons in de vroege ochtend. De trajecten van de Bulgaarse chauffeur lopen niet door België en dan vraagt een fotomoment soms wat coördinatie. De nacht voordien nam Petar de ferry vanuit Zweden. Na 550 km Duitse snelwegen zal hij fotograaf Erik Duckers laat in de namiddag treffen nabij Keulen.
A Parked Life
Aan de telefoon klinkt Petar opvallend goedlachs, maar tegelijkertijd wat cynisch: “Als mensen naar de gevangenis gaan, dan worden ze met tweeën in een ruimte van 6 à 7 vierkante meter geplaatst, met een toilet erin. Wij als chauffeurs leven op ons eentje op 2 vierkante meter, zonder wc. Dat maakt het dus erger dan de gevangenis.” (lacht)
Petar Doychev staat centraal in de Belgische documentaire A Parked Life. De film van Peter Triest schetst het verhaal van een vrachtwagenchauffeur die maandenlang van huis is en eenzaam zijn weg voortzet, dwars door het Europese continent.
Het is duidelijk dat Petar tot op heden de moed niet heeft laten zakken. Achter de voorruit van zijn truck prijkt een op maat gemaakte nummerplaat waarop ‘Kaskadiora’ staat. Wat wil dat woord zeggen? “Het is een troetelnaam, die stuntman betekent,” legt Petar uit. “Gedurende vele jaren heb ik meegewerkt aan zowel lokale als internationale films. Ik assisteerde de cameraman, was figurant of deed de stunts.”
Toch is de Bulgaar geen brokkenpiloot. Al herinnert hij zich wel nog de eerste ontmoeting met regisseur Peter Triest, op het moment van de casting voor de documentaire. “Ik was aangereden op mijn motorfiets en revalideerde toen. De regisseur heeft mij gekozen uit alle kandidaten omwille van mijn filmervaring en talenkennis.”
Viertalig
Petar is 47 jaar oud en als kind groeide hij op in een havenstad. “Varna is de beste stad van Bulgarije,” vertelt Petar fier. “Ik studeerde er af aan de College of Tourism. De Zwarte Zeekust telt vele hotels en daar is heel wat werkgelegenheid. Alleen verdien je er weinig. Daarom koos ik ervoor internationaal chauffeur te worden.”
Vier talen leerde Petar spreken tijdens zijn opleiding. Een vaardigheid die hem zeker van pas komt als chauffeur. Heeft hij een voorkeur qua truck? “Zowat alle Europese merken heb ik mee rondgereden, maar ik heb geen favoriet,” zegt Petar. “Zolang het maar een nieuwe is!” Sowieso verkiest Petar wel gewone trailers boven frigo opleggers. Die laatste maken de hele nacht door lawaai en daar kan hij moeilijk van slapen.
Met de universele trailer waarmee hij rijdt, vervoert Petar om het even welke goederen. “De ene dag heb ik stalen buizen mee, de volgende dag is mijn truck volgeladen met popcorn!” Die gedachte aan bioscoopsnacks maakt Petar hoorbaar blij. “Je weet nooit wat ze jou meegeven. Het is een soort religie: je moet in het heden leven. Als je iets hebt afgeleverd, dan is het verleden tijd. Je weet niet van tevoren wat je gaat ophalen, dus dat is verre toekomst.”
Via Whatsapp deelt hij een foto waarin hij onderweg is met zijn dennengroene Mercedes Actros. Zijn bestemming – de locatie waar we hebben afgesproken – is een fabriek voor hoogspanningsapparatuur. Het zonnetje schijnt en de fotosessie belooft alvast niet in het water te vallen.
Dank aan God
Doordat Petar tot voor kort zeer vaak op de baan was – telkens drie maanden werken, één maand thuis – verloor hij de band met zijn gezin. De documentaire A Parked Life laat zien hoe Petar’s huwelijk langzamerhand op de klippen liep. Tijdens de afgelopen paasvakantie ging Petar voor een week bij zijn ex-vrouw en zoon op bezoek. “We zijn gescheiden, maar voor het verjaardagsfeestje van mijn zoon zitten we aan dezelfde tafel,” aldus Petar. Hij toont een foto van hen met drieën op een bankje onder kleurrijke ballonnen.
Zijn zoon Jordan is nu 7 jaar geworden. In de film A Parked Life komt aan bod dat Jordan vernoemd is naar de rivier Jordaan. Dat is de plek waar Jezus door Johannes gedoopt werd, volgens de overlevering. Naar het einde toe van de documentaire bezoekt Petar een imposante kerk naast de autostrade en brandt hij een kaars aan het altaar. Brengt hij geregeld bezoek aan kerken wanneer hij op de baan is?
Petar: “Ik ga zeker niet elke zondag naar de mis. Wanneer ik in een stad ben tijdens het weekend en er is een kathedraal, dan ga ik al eens een kijkje nemen naar de architectuur en de schilderijen.” De Heer verschuilt zich volgens Petar vooral ook in de kleinere dingen. “Gisteren was ik met honger aan het rondrijden. Echt grote honger. Plots vond ik twee koekjes in mijn cabine. Toen bedankte ik God. Die koekjes betekenden veel voor mij!”
A Parked Life werd ondertussen bekroond met tal van prijzen op internationale filmfestivals. Herkennen mensen Petar nu overal op de baan? “Omdat het een documentaire is, ben ik geen filmster geworden. Ik ben dezelfde gebleven, en mijn job ook.”
Zo’n chauffeur verdient respect, zou je denken. Een paar weken na het fotomoment krijgen we een video van Petar toegestuurd. Het zeil van zijn vrachtwagen is op vele punten doorboord met een scherp object. “Criminelen doen dit om te kijken wat erin zit,” schrijft Petar. “Als er iets kleins van waarde in de truck zit, dan maken ze het gat groter en pikken ze iets.” Hopelijk bedenken dieven zich in het vervolg alvorens ze wat proberen te stelen van deze sympathieke stuntman.
Petar Doychev: “De regisseur heeft mij gekozen uit alle kandidaten omwille van mijn filmervaring en talenkennis.”
_
Bekijk A Parked Life op VRT MAX
In 2016 won regisseur Peter Triest een prijs met zijn filmscenario over de vele Oost-Europese vrachtwagenchauffeurs op onze snelwegen. A Parked Life werd een intiem portret van één van hen: de Bulgaar Petar Doychev. De film – gedraaid tussen december 2018 en het voorjaar van 2020 – voert u mee langs de uithoeken van Europa. De soundtrack van gitarist Bert Dockx raakte bij ons een gevoelige snaar, net als het mooie camerawerk.
A Parked Life / documentaire / 2022 / 76 min
