Twee maten en twee gewichten

De inspanningen die minister Petra De Sutter heeft gedaan om orde op zaken te stellen in de sector van de pakjesdiensten in België, kunnen we alleen maar toejuichen. De verstoringen (en we drukken ons zacht uit) die door de  inspectiediensten aan het licht werden gebracht, zijn dermate groot dat een reactie absoluut nodig was.

Aangezien het blijkbaar onmogelijk is om een minimumpercentage af te dwingen bij de bezorgers met een vast contract, wil de federale regering een volledige transparantie over de identiteit van de bezorger, over het type contract dat hem bindt aan de hoofdaannemer en over alle onderaannemers.
De bezorgers worden bovendien onderworpen aan een ‘systeem van tijdsregistratie’. België breidt met andere woorden het nationaal transport uit met de Europe regels rond de rij- en de rusttijden (inclusief tachograaf) uit het internationaal transport. Als we naar een gezonde sector willen gaan, zijn deze eerste twee pijlers cruciaal. Het komt er dan enkel nog op neer om deze pijlers eff ectief in te voeren en een controlemechanisme op poten te zetten om erop toe te zien dat de regels worden toegepast.

“De bedoelingen van Petra De Sutter zijn nobel, maar het zal moeilijk worden om haar ideeën in de praktijk om te zetten.”

Het vervolgtraject is nog moeilijker: de regering wil ook een minimum uurloon opleggen voor alle onderaannemers, dus zowel voor kmo’s als zelfstandige bezorgers. De bedoelingen zijn sowieso eerbaar (sommige bezorgers ontvangen 1 euro per gelukte levering, kan je nagaan hoeveel pakjes ze moeten bezorgen om aan 200 euro per dag te komen…), maar we stellen ons de vraag hoe dit in de praktijk moet worden toegepast bij zelfstandigen.
Laat er ons even van uitgaan dat deze aanpak op termijn zijn vruchten afwerpt. Wie zal er dan als winnaar uit de bus komen? De consument al zeker niet, want hij zal meer moeten betalen voor zijn pakje. Maar het is de enige manier om komaf te maken met de mythe van het ‘gratis’ terugzenden van pakjes. Dit is waarschijnlijk de grootste oorzaak van de slechte werkomstandigheden van de bezorgers. Wat geen prijs heeft, kan hoe dan ook geen waarde hebben. De grote winnaar zal uiteindelijk bpost zijn! Het personeel werkt onder een arbeidsovereenkomst en het moet gezegd dat de service op punt staat. Bpost geniet echter van een concurrentieel voordeel in vergelijking met de andere spelers omdat het onder een ander paritair comité valt. Het bedrijf maakt volgens talrijke waarnemers ook gebruik van directe of indirecte staatssteun (er loopt momenteel een procedure bij het Europees Hof van Justitie). Als de federale regering echt de bedoeling heeft om een ‘level playing field’ te creëren, zou het niet meer dan normaal zijn dat de pakjesdienst van bpost aan dezelfde voorwaarden zou werken als de concurrentie.

Claude Yvens,
Hoofdredacteur.