De elektrische revolutie

We schrijven maandag 5 mei, we bevinden ons in de hoofdstad van Catalunya en de zon schijnt. La vie est belle. Op uitnodiging van Nissan wonen we de officiële productiestart van de nieuwe eNV200 bij, de eerste volelektrische bestelwagen van de Japanse constructeur. Dat betekent hoogspanning op de productiesite in Barcelona, want met de Catalaanse president, de burgemeester van Barcelona en zelfs Andy Palmer, de wereldwijde nummer 2 van Nissan, is er wel wat schoon volk komen opdagen. Ze worden geflankeerd door twee volle bussen journalisten, inclusief ondergetekende, die het hele gebeuren met argusogen volgen. Zelden gezien voor een Nissan, en vooral: ongezien voor een bestelwagen. Nissan investeerde maar liefst 100 miljoen euro in de Barcelonese fabriek, de enige plaats ter wereld waar de eNV200 geproduceerd zal worden. En hoewel hij zijn technologische basis deelt met de succesvolle Nissan Leaf, zal 5 mei 2014 alsnog de geschiedenisboeken ingaan als ‘de start van een elektrische revolutie’, dixit Andy Palmer. Wanneer we hem even later apart kunnen spreken – de jaloerse blikken vanuit de twee volle bussen priemen nog na – merken we dat de man er immers heilig van overtuigd is dat de ‘elektrificering’ van ons wagenpark eerst en vooral doorbraak zal moeten vinden bij de lichte bedrijfsvoertuigen. Waarom? Ze rijden vaak repetitieve en vooral korte trajecten, en onze bedrijven kunnen genieten van fiscale incentives tot de kritische massa bereikt is (lees: tot de prijs op een aanvaardbaar niveau komt). Wanneer we de aimabele Brit vertellen dat ons land nog niet meteen zinnens is om fiscale incentives te voorzien, schieten zijn ogen vuurballen. “Belgium, time to start an electric revolution…”