Gino Lievrouw, 56 jaar, uit Hooglede-Gits rijdt wekelijks hetzelfde traject en wil hier gerust mee doorgaan tot aan zijn pensioen. Misschien niet de ultieme droom van het leven van een beroepschauffeur, maar routine biedt ook voordelen.
“Niemand in de familie was of is vrachtwagenchauffeur.” Aan het woord Gino Lievrouw, die reeds 38 jaar gehuwd is met Ria. “Na mijn middelbare studies ging ik aan de slag in een stoelenfabriek in de buurt en was er bijna vijftien jaar aan de slag. Op een bepaald moment kwam er plaats vrij op de kleine vrachtwagen van het bedrijf en kwam de vraag van de werkgever of ik het niet zag zitten om de klanten ermee te gaan bevoorraden. Hiermee werden schoorvoetend de eerste stappen in het leven van beroepschauffeur gezet.”
Helaas ging het bedrijf failliet en moest Gino uitkijken naar een andere job. “In mijn achterhoofd speelde ik al een tijdje met de gedachte om internationaal chauffeur te worden, maar dat was natuurlijk niet zo eenvoudig. In tegenstelling tot nu was er wel degelijk vraag naar vrachtwagenchauffeurs, maar overal kreeg je het deksel op de neus wanneer men hoorde dat je geen ervaring had. Van dhr. Lensen, die toen nog algemeen directeur was van een transportbedrijf hier in de regio, kreeg ik de kans om aan de slag te gaan en werd mij alles aangeleerd: van het invullen van een CMR tot het rijden met een trekker-oplegger of een combiwagen met kooiaap.” Ondertussen zijn we 25 jaar verder en rijdt Gino nog altijd voor dhr. Lensen, die ondertussen zijn eigen transportbedrijf heeft opgericht samen met zijn kinderen. Het bedrijf, gevestigd in Roeselare, telt een 15-tal combinaties en is gespecialiseerd in het groupagetransport.
Niet iedereen wil dit doen
“In de loop der jaren heb ik een groot deel van Europa kunnen doorkruisen. Dit is natuurlijk iets wat je graag moet doen, want je hebt makkelijk 10 tot 15 klanten mee en niet iedere chauffeur is hiervoor in de wieg gelegd. Wanneer je dan nog eens wekelijks hetzelfde traject moet afleggen is dit misschien nog een grotere afknapper voor sommige chauffeurs.” Iedere maandagmorgen vertrekt Gino vanuit Roeselare en doet dan eerst groupagewerk binnen België, vanaf de dinsdag gaat het richting Frankrijk om terug op het bedrijf te zijn in de loop van de vrijdagmiddag. “Het lijkt misschien weinig avontuurlijk om iedere week hetzelfde traject af te leggen en bij dezelfde klanten te komen, maar voor mij is dit totaal niet saai, ik wil gerust tekenen om dit te mogen doen tot aan mijn pensioen.”
“Het brengt meer voordelen mee dan wat men misschien zou kunnen verwachten. Om er maar enkele op te noemen: ik weet van iedere klant zijn openingsuren, overal waar ik kom ken ik de mensen en weet hoe ik ze moet aanpakken, ik weet waar de koffiemachine staat in het bedrijf of waar ik onderweg de nacht kan overstaan of lekker eten. Het zijn misschien maar pietluttigheden, maar het zijn allemaal elementen die mij een zekere rust geven, wat dan onvermijdelijk weer impact heeft op mijn rijstijl en bij uitbreiding de verkeersveiligheid.”
“Ik kan perfect incalculeren hoelang ik moet rekenen per klant om zonder frustraties terug de weg op te kunnen. Wanneer je soms de overvolle parkings ziet langs de snelwegen en sanitair dat vaak aan de wensen overlaat, kan ik gerust begrijpen dat dit bij sommige chauffeurs aanleiding kan geven tot irritatie, met alle gevolgen van dien.”
Workbalance
Internationaal chauffeur zijn betekent ook vaak meerdere dagen van huis zijn waardoor een normaal sociaal leven vaak onder druk komt te staan. “Toen ik zoveel jaar terug de beslissing nam om internationaal te gaan rijden, had ik het geluk dat mijn vrouw 100% achter die beslissing stond. Want ik was de hele week van huis weg en amper bereikbaar, dus voor haar was het niet evident om er alleen voor te staan met een opgroeiend kind. Vroeger was het vaak vertrekken op zondag om pas op zaterdag terug te zijn. Hiervoor heb ik echter toch na een tijdje gepast. Ik merk, zeker hier bij ons op het bedrijf, dat men er wel op toe ziet dat de balans tussen privé en werk een gezond evenwicht behoudt. Steevast wordt er op vrijdagavond hard doorgewerkt zodat alles klaar staat voor de maandagmorgen, op die manier kan iedereen ten volle genieten van zijn of haar weekend.”
Dat de sector veel veranderd is in de loop der jaren is zeker geen wereldschokkend nieuws. Het verder toenemend fileprobleem, het chauffeurstekort, de digitale evolutie, … het zijn maar enkele zaken die impact hebben op het leven van een chauffeur. “Files zijn niet meer weg te denken, zeker hier in België is dit enorm toegenomen en niet enkel meer rond de grotere steden. Maar ook de digitale evolutie vergde van mij toch de nodige aanpassingen. Het was even zoeken om hierin mijn weg te vinden, maar je zit erin en moet mee met de flow. In het begin waren er nogal wat chauffeurs die huiverachtig stonden tegenover het feit dat men perfect zou kunnen zien waar je bent. In het begin had ik het daar ook wat moeilijk mee, maar soms is dit ook een voordeel, bijvoorbeeld mocht er iets voorvallen onderweg dan weet men tot op een meter na waar je bent.”
Correcte verloning en goed materiaal
“Wel zie je dat er een duidelijke vergrijzing is bij de chauffeurs, ook bij ons op het bedrijf merk ik dit. Weinig jongeren voelen zich nog geroepen of kiezen er liever voor om iedere avond thuis te zijn. Velen zien er ook tegenop om meerdere klanten te moeten beleveren per dag, maar ikzelf vind dit juist mooi aan mijn werk. Ik hoef bij wijze van spreken niet het maximaal aantal rijuren te halen per dag. Ik denk dat zeker bij de iets oudere chauffeurs men kiest voor een correcte verloning en goed materiaal dan een vrachtwagen vol toeters en bellen en lang moet wachten op je verloning.”
“Hier op het bedrijf heeft iedereen zijn eigen voertuig en wordt deze om de vier jaar vervangen. Met mijn DAF XF 480 combiwagen is het zelfs zo dat ik een vaste aanhangwagen heb, terwijl de chauffeurs die rijden met een trekker sporadisch nog eens moeten omkoppelen. Wanneer je beschikt over je eigen vrachtwagen ga je er toch iets anders mee om merk ik. Normaal moet ik nog een vijftal jaar werken tot aan mijn pensioen, maar wanneer alles loopt zoals nu en de gezondheid nog goed is, zou ik het wel overwegen om nog een aantal jaren verder te doen, daarom niet meer fulltime maar bijvoorbeeld twee tot drie dagen per week. En ja, het mag gerust nog altijd hetzelfde wekelijke traject zijn.” besluit Gino.
